Olifanten, zon, zee en strand!

Op mijn zolderkamertje in ons huisje Rotterdam zit ik naar het gure weer buiten te kijken, terwijl ik terug denk aan mijn weken in India.
Hierbij de avonturen van mijn laatste dagen.

In Munnar hebben we de tweede dag een ander soort tour gedaan, namelijk een gericht op wildlife. We zijn naar een hoogste punt geweest, en naar watervallen. verder hebben we uren door de prachtige theeplantages gereden en als klap op de vuurpijl hebben we tijdens een hike naar een superwaterval twee wilde olifanten gezien. Van de gidsen (we waren verplicht er twee mee te nemen!) moesten we snel verstoppen, maar gelukkig kon ik nog een foto maken. Wat indrukwekkend!

De volgende dag zijn we na een erg indrukwekkende tour met een stadsbus zonder ramen (5 uur) gevolgd door een ferrytrip naar het schiereiland in laid back Fort Cochin aangekomen. Cochin bestaat uit meerdere schiereilanden. Ernakulam is het bruisende centrum met alle openbaar vervoer voorzieningen, en alles is helemaal India. Fort Cochin daarentegen is rustig, weinig verkeer, veel oude gebouwen met Portugese, Nederlandse en Chinese invloeden, met een heuse joodse buurt, inclusief synagoge en een paleis. Het is er rustig, de straten zijn breed met veel sportvelden waar kinderen cricket, hockey en voetbal spelen. Het is er ook erg toeristisch dus er zijn echte restaurants met de lekkerste dingen uit heel India, er zijn geweldige winkeltjes met eindeloos sieraden, kleren en snuisterijen en je kunt er (op bepaalde plekken dan) zelfs een biertje krijgen! We hebben een toertje gedaan langs de bezienswaardigheden, we hebben geshopt, we zijn naar het traditioneel (erg toeristisch) Indiaas theater geweest, maar Sarah en ik zijn in Ernakulam ook naar een heus theaterfestival geweest. Als enige blanken waren we al snel in gesprek met de organisator (een theaterliefhebbende journalist) waarmee Sarah natuurlijk een geweldige link had, aangezien zij een (bijna) beroemd (theater) actrice is in Zwitserland. Terwijl we in India reisden heeft ze twee Duitse filmrollen moeten afslaan. Ik ben op reis geweest met de (toekomstige) Carice van Houten van de Duitstalige landen! Hihi. Anyway, het theater was super. Het waren allemaal korte voorstellingen, waaronder Bash. Maar ook stukken in het Indiaas. Het was jammer dat ook de Engelstalige stukken niet goed te volgen waren aangezien het Indiaas Engels echt zo is als je het zou laten klinken in een overdreven tv serie. Het was een bijzondere avond.
We zijn met zijn drieen ook op een backwatertour geweest. In mijn boeken over de plekken in de wereld die je gezien moet hebben, staat dat er steevast bij. En het was ook prachtig. De backwaters zijn wateren langs de kustlijn in het binnenland. Daar wonen veel mensen op het platteland en ze gebruiken alle watertjes als wegen. Ze hebben zelf ook het een en ander aangelegd en zo is er eigenlijk een enorm Gierhoorn ontstaan, in de jungle. De natuur is prachtig. We hebben een ijsvogel gezien en andere schitterende vogels. We zijn op twee boten geweest (een grote en een kleine) en hebben ook nog uitstapjes gemaakt naar een touwmakerij, een kruidenboerderij en een fabriekje voor iets waar vreselijke rookdampen vanaf kwamen. Het was een bijzondere dag. Daar hebben we ook twee Engelsmannen ontmoet en een daarvan, Jos, zijn we later in Varkala weer tegengekomen. It’s a small world!
Samen met Marianne ben ik nog naar een kasteel geweest, maar de busrit was eigenlijk leuker dan het kasteel zelf: opgepropt tussen de vrouwen voorin de bus (achterin bij de mannen was aanzienlijk meer ruimte). Het maakt ze ook niet uit dat je zoiets hebt als een persoonlijke meter. Daar doe je in India gewoon niet aan. Dus sta je met zacht vlees tegen je aangedrukt de lichaamsgeuren van tientallen nieuwsgierige Indiaase dames in te ademen. Een belevenis!
In Cochin zijn we ook nog wezen mediteren op prachtige muziek, we hebben heerlijke thee en andere lekkernijen op in een zaakje dat The Teapot heette (echt iets voor mij dus), we hebben een backwater en we hebben lekker rustig aan gedaan. Het regende wel vreselijk af en toe en uiteindelijk moesten Sarah en ik om bij het station te komen door kuitdiep water waden. De riksja ging niet verder…
Marianne is na Cochin naar het noorden vertrokken om via Goa naar Delhi te reizen. Sarah en ik zijn samen met de trein naar onze laatste bestemming gegaan: Varkala.

Het is een schattig Indiaas dorpje met 7 kilometer daarbuiten een lange klif met aan weerskanten stranden (blackbeach en Varkala beach). De klif was prachtig, al stond hij volgepropt met hotels, restaurants en winkeltjes, waar alles (nog) duurder was dan in Cochin. De klif is helemaal ingericht voor toeristen maar aangezien het laagseizoen was, was veel nog in aanbouw. Ik moet er niet aan denken daar in het hoogseizoen te zijn: dat klifpaadje was niet zo breed!
Overal werd te aangesproken om iets te kopen, om gemasseerd te worden of om te komen eten. Maar het was wel een fijne plek. Sarah en ik zijn op een mini-backwatertour geweest waarbij we een eiland (Paradise Island) met een tempel hebben bezocht en we zijn vissen wezen voeren en de zonsondergang wezen bewonderen bij een door westerlingen nog onontdekt strand. Aan de ene kant een zoetwatermeer van de backwaters, en aan de andere kant de woeste Arabische zee. Prachtig! Om daar te komen zijn we samen bij de Indiër Ali op de motor gegaan. Een handelaar en fabrikant van juwelen en niet onbemiddeld zoals hij ons graag liet merken. Een apart figuur die de hele wereld afreist met zijn juwelen.
Toen we zaten te genieten van heerlijk eten stopte er ineens een motor voor ons terras met voorop een blanke man en achterop een Indiër: een ongebruikelijk gezicht in India. Was bleek, het was Jos uit Cochin! Hij had daar een motor gehuurd, zijn jongensdroom. En hoewel hij niet eens zijn motorrijbewijs heeft (in India is dat geen speciaal rijbewijs) is hij dwars door het vreselijke verkeer van Cochin naar Varkala gereden (met de trein was het al ruim 5 uur).
Jos is een bijzonder figuur. Hij is een gewichtheffen-fanaat en zijn spieren zijn zo hard als staal (we verdenken hem ook van anabolen gebruik). Hij is aardig maar zijn inlevingsvermogen is wat aan de zwakke kant. Zo bleek uit de verhalen over waarom zijn relaties uit gegaan waren. Maar ik kon erg met hem lachen, ondanks het feit dat hij het gegeven dat ik een vriend heb niet als belemmerende factor zag om mij oneerbare voorstellen te doen! Hihi.
Sarah zou twee dagen voor mij vertrekken, vroeg in de ochtend. Dus we hebben ’s avonds afscheid genomen. ’s Morgens vroeg hoorde ik vaag geklop op een deur. Sarah en ik sliepen in aparte kamers in Varkala (na 3 weken kamers delen met meerdere personen hadden we beide behoefte aan een beetje privacy) en ik kon daar niet goed slapen. Er was een moskee niet ver weg en die begint om ongeveer 04:00uur met de oproep tot gebed. Erg fijn. Verder voelde het pension niet helemaal lekker (de voordeur bleef ’s nachts open) en het bed en kussen waren Indiaas hard. Ik had moeite met slapen en dus heb ik mijn oordopje ingedaan om in ieder geval het gejengel buiten te kunnen halen. Toen ik het geklop hoorde was het dus redelijk vaag en ik dacht dat het Sarah’s wake-up call was of iets dergelijks (ik sliep net weer). Anyway, toen het door bleef gaan heb ik toch mijn oordopjes uitgedaan en toen hoorde ik mijn naam roepen. Het was Sarah. Ze lag half ingedoken voor mijn deur. Ze had vreselijke buikkrampen, had de hele nacht op de wc gezeten en heel erg overgegeven en wist niet meer wat ze moest doen.
Ik heb vervolgens haar vlucht een dag verzet, heb de taxi afgezegd en heb haar met pillen en ORS in bed gelegd. Ze voelde zich toen wat beter en daarom ben ik yoga gaan doen op de klif. Maar bij terugkomst was het alleen maar slechter. Ik ben hulp gaan vragen bij de eigenaar van het pension (die geen Engels sprak) en hij heeft ons naar het ziekenhuis gereden. Vervolgens heeft hij mij geholpen met het inschrijven van Sarah en hij is meegegaan naar de dokter. Alles was zoals je het je voorstelt: onhygiënisch, druk en chaotisch. Maar de art en verpleegsters waren aardig en behulpzaam en al snel lag Sarah aan een infuus in een zaal met andere vrouwen die ook aan het infuus lagen, maar ze hadden allemaal andere kleuren in hun zakjes.
Ze moest daar twee uur blijven, dus ben ik met de chauffeur even terug gegaan, ik heb wat gegeten en we zijn weer naar het ziekenhuis gegaan. Daar moest worden betaald, ze kreeg medicijnen mee en we wilden een brief van de dokter voor haar verzekering. Dat bleek moeilijker dan verwacht aangezien de behandelend arts al weg was. We moesten van de nieuwe arts morgen maar terug komen. Daarop is onze chauffeur / pensioneigenaar in actie gekomen. En voor ik het wist heeft die vrouwelijke arts een keurige brief opgesteld voor de verzekering, in het Engels. Die man was echt geweldig. Sarah was nog erg zwak die dag en later, in Zwitserland is ze er achter gekomen dat ze salmonella had. Ik heb denk ik heel erg veel geluk gehad.
De volgende dag is ze wel vertrokken en toen heb ik nog een motortochtje met Jos gemaakt. Hij wilde me wel even naar een pinautomaat brengen en hoewel ik het eerst afhield (hij heeft geen motorrijbewijs!) reed hij erg goed. Dus zijn we nog maar wezen toeren. Twee blanken op een motor, dat trekt de aandacht!
Ik heb nog op het strand gelegen en na veel nadenken in bikini. Het voelde raar, aangezien ik in India alleen nog maar met kleren aan gezwommen had. De andere toeristen trokken niets aan van de etiquette, tot vreugde van de voyeuristische Indische mannen die van een afstandje stonden te kijken. Mijn laatste twee dagen heb ik geshopt, ik ben gemasseerd, ik heb een pedicure en hennatatoe op mijn voet gekregen en ik heb lekker gegeten, gelezen mojito’s gedronken (de eerste in India!).
Het was een geweldige tijd! Maar mijn rit naar huis stond voor de deur en ook daar was ik klaar voor.

De reis terug bestond uit veel, heel veel wachten. Ik was uiteraard veel te vroeg op het vliegveld in Trivandrum en mijn vlucht had enorme vertraging. De vlucht naar Mumbai was gezellig met twee jongens van mijn leeftijd naast me. Ook de volgende vlucht had vertraging, maar het was wel een enorm comfortabele vlucht, met veel ruimte, een eigen entertainmentset en lekker eten. Helemaal goed! Voor de aansluitende vlucht in Engeland moest ik rennen (voor zover dat kan in het enorme Heathrow) maar ook die heb ik keurig gehaald. En toen was ik thuis.

Ik heb in India ontzettend veel geleerd. Over het land, de cultuur, maar vooral over mijzelf. Ik ben klaar voor de rest van mijn leven!