Knallend Indonesie in

We zijn weer weg! Het is heerlijk weer in Azie te zijn. De geuren, de geluiden, de hitte. Zalig.
Na een lange reis kwamen we aan in Jakarta. Daar zijn we gelijk naar ons vooraf geboekte hotel gegaan. 's Morgens hoorde Joziene in de verte een doffe dreun. Ze besteedde er verder niet te veel aandacht aan...
We zijn behoorlijk geschrokken toen we het nieuws hoorden, maar hier hoor je toch niet zoveel. Als je iemand vraagt wat de reden zou kunnen zijn, zeggen ze alleen ' politics'. Aangezien hier geen gedoe erover is, maken wij dat ook niet. Dus de volgende dag zijn we vetrokkken naar onze eerste bezienswaardigheid: de vulkaan Krakatau, op aanraden van de Deense Zeeman Ole.
We hadden nog niet helemaal een idee van de afstanden en de schaal van de kaartjes in de Lonely Planet (LP). Dus wij dachten dat het een uurtje of 2 zou zijn naar de west-kust. Vandaar dat we kozen voor de goedkope, lokale stadsbus. Leuk, tussen de mensen. 5 Uur laten dachten we daar anders over. We moesten ongeveer 4 keer het normale tarief betalen, hij stopte om de paar meter en overal stapten verkopers, muzikanten en bedelaars in. Even is dat allemaal heel erg leuk. Maar na helemaal vast geplakt te zitten aan aftanse stoelen met je knieen in je nek, wil je er wel eens zijn! We eindigden in Lebuan, en van daaruit moesten we naar onze eindbestemming Carita zien te komen. Aangezien de bemo's (minivan busje die als stadbus fungeert met minstens 15 personen en een stop elke 5 meter)ons probeerden op te lichten, zijn we achterop de motor gegaan, met onze rugzakken tussen de benen van de bestuurders!
Vrij snel vonden we een schattig huisje waar we in konden. De zoon van de eigenaresse organiseerde tours naar de vulkaan, dus dat zou helemaal goed komen. Het dorpje was erg klein en lag direct aan het strand. De mensen waren enorm vriendelijk en er waren helemaal niet zoveel westerse toeristen. Heerlijk dus.
De volgende dag zijn we in alle vroegte met een enorme snelheid naar de vulkaan gevaren. Wat we daar hebben gezien en gehoord was spectaculair. Een bulderende, vuur en stenen spuwende vulkaan.
En... we hebben erop gedanst!
Daarna hebben we nog gesnorkeld en daar hebben we Nemo gevonden! Hij was gewoon thuis, op het rif, in de anemoon.
Na een lekkere lunch van nasi goreng met kip op een bountystrand met zwart zand zijn we weer terug gegaan. Achteraf bleek dat we ook hadden kunnen overnachten aldaar, om het lava en vuur in kleur te zien (overdag is het nogal grijs/zwart/wit), dus dat was een beetje jammer. Maar de vulkaan was wel heel erg bijzonder en knalde er lustig op los.

De volgende dag zijn we na een dollemansrit in een bemo naar de bus gebracht. Deze vertrok om 13:00uur en kwam, heel fijn, om 04:00uur aan in Yokyakarta. De middenindenachtbus dus. Wel met airco en comfortabele stoelen deze keer. Al hadden we voor het meeste geld de slechtste stoelen en ze hadden ons verekerd dat we 's morgens rond 07:00uur zouden aankomen. Anyway, we beginnen weer te wennen aan het oplichten, het steggelen en het onderhandelen.
Vanaf het busstation konden we gelijk op een rechtstreekse stadsbus komen naar onze volgende bestemming: Borobudur. Ook dit was een dollemansrit in een aftanse stadbus, maar je begint eraan te wennen.
We hadden gelijk een kamer in een geusthouse en zijn toen eerst maar even als een blok in slaap gevallen.
Aldaar kwamen we erachter dat de telefoon van Joziene weg was. Shit, het lijkt er wel bij te horen voor ons. Vorig jaar was het de telefoon van Arjan!
Joziene herinnerde zich dat ze iets had horen vallen toen ze lag te slapen in de bus. Ze dacht toen dat het de MP3 speler was. Dus na aan Arjan gevraagd te hebben waar de MP3 was, is ze weer in slaap gevallen: alles was immers terecht.. Niet dus. Natuurlijk hadden ze niets in de bus gevonden (iemand van ons hostel heeft gebeld) en mijn nummer van gelijk al buiten gebruik.
Nou ja, we hebben aangifte gedaan, het thuisfront heeft de boel afgesloten dus als je ons berichtjes wilt sturen kan dat naar Arjan!
Die middag zijn we op 'jungletocht' gegaan door het plaatselijke bos naar de rivier. Daar heben lekker gerelaxed met onze voeten in het water. Op de terugweg wees Arjan ergens op. Iets dat Joziene in de eerste instantie niet zag. In de tweede instantie wel... het bleek een spin in zijn web, de spin was minstens van 15cm lang! Met een lijf van 3cm breed en poten van minimaal 10cm!!!! Ahhhhhhh!!!!! Waarschijnlijk had hij ook tanden van minstens 5cm, maar die hebben we niet gezien. Onze eerste encounter met een echte, scary, veel te grote, jungle spin!
Dat was even schrikken.
Gisteravond hebben we verder gerelaxed en gekletst met andere reizigers (en weer nasi goreng gegeten)en onze eerste aziatische masage ontvangen: we zijn gesloopt maar voelen ons weer veel beter! Vanmorgen weer vroeg op: we wilden de zonsopgang op de Borobudur zien. En wat was het schitterend. Echt adembenemend. Die hele tempel is geweldig en die zonsopgang was het vroege opstaan meer dan waard! Zojuist hebben we nog een andere bijzondere tempel bezocht en vanmiddag gaan we terug naar Borobudur (het is naast ons guesthouse) om de zonsondergang mee te pakken!
Voor de liefhebbers hebben we bij thuiskomst een diavoorstelling van minstens 2 uur, en dat is alleen de tempel!

Morgen gaan we proberen om met de trein naar een koffieplantage te komen, waar ook thermal baden zijn en een schitterende wandeling op een oude vulkaan (volgens de LP dan). Al heeft Joziene na het avontuur met de spin haar bedenkingen over de jungle en zijn inwoners!

Hopelijk is de zomer in Nederland ook leuk! :)