strand, watervallen en een heilige berg

Wat gaat de tijd snel! Of wat reizen we snel. Dat kan ook. Sinds het vorige bericht is er al weer zo veel gebeurt!

Even kijken, het laatste berichtje was van Arjan uit Yangshuo. Zoals hij al schreef, voelde dat voor mij een beetje als thuiskomen. Het dorpje was iets verandert (ipv bouwputten vorig jaar stonden er nieuwe luxe huizencomplexen)maar de mensen nog voor een groot deel hetzelfde! Zo leuk om iedereen weer te zien. We zijn naar de Kung Fu school gegaan waar ik vorig jaar Tai Chi heb gedaan, en ook daar waren grotendeels dezelfde mensen. George (de Kung Fu master) was nog precies hetzelfde: lief, hoffelijk, complimenteus, genereus en heel erg sterk! Zijn 81 jarige vader (Baba) gaf nog steeds Tai Chi les op dezelfde manier ('one more time') en verassend genoeg kon ik het nog! Arjan heeft zich ook nog aan Kung Fu gewaagd en het loog er niet om! (je mag zelf je interpretatie hiervan invullen).
We zijn ook wezen klimmen (de wond op mijn hand is bijna hersteld)en Arjan heeft 3 keer de top gehaald op echt moeilijke trajecten (ik toch nog 1 keer). We hebben gegeten met vrienden, gezwommen, gedronken, gerelaxed. Ik hou van die plek.

Na Yangshuo zijn we het bounty strand gaan opzoeken in Beihai. Aan de golf van Tonkin, helemaal in het zuiden. Hotel met uitzicht op zee (wel een beetje aan de prijs, zo'n 14 euro per nacht) en parelwitte stranden (met veel krabben). Wat wil je nog meer? Nou, ik weet het: zon. It was raining in paradise! We kwamen aan in de namiddag, in de bloedhete zon, heerlijk, de eerste dag gelijk de zee in. We wilden de volgende dag de hele dag bakken aan het strand van Beihei: Silver beach. Maar 's nachts begon het onweer. En dat is niet meer opgehouden. We zijn 2 nachten gebleven in de hoop dat het beter zou worden. Toch nog wezen zwemmen in de hoge golven, best leuk met een zwemband, maar niet lekker bakken en relaxen op het strand! Balen. Dan maar verder.

Met een sleeperbus (met bedden erin!) zijn we naar Guiyang gegaan, om daar een andere vriendin van mij op te zoeken: Sylvia. We kwamen om 5:00uur 's morgens aan dus dat was een beetje vervelend, maar uiteindelijk hebben we een hotel gevonden (na 2 uur wachten tot alles open was). 's Avonds zijn we naar de school van Sylvia gegaan om mee te doen aan English corner. Sylvia is Chinees en was vorig jaar mijn collega. Bij English Corner komen de studenten bij elkaar om informeel over een bepaald onderwerp te praten, het liefst met buitenlanders. Wij dus. Dat was erg leuk. Daarna gezellig nog wat drinken met Sylvia. Zo leuk om haar weer te zien! Ze had een tour voor ons geregeld naar de touristische trekpleister van Guiyang: de watervallen.
Dus de volgende dag zijn we erg vroeg (5:15uur)opgestaan om ons te voegen bij een Chinese groep. De watervallen waren schitterend. We hebben de hoogste van China gezien, maar ook anderen, erg mooi. We konden achter de waterval lopen en zijn lekker nat geworden. Kleine frustraties: de gids heeft nooit gehoord van een overkill aan informatie. Dus dat Chinese gepraat ging maar door! (driekwart van de bus luisterde niet omdat ze lagen te slapen, Chinezen slapen overal!) En we werden bijna gedwongen een aantal dingen te kopen zodat hij comissie kon krijgen. Gelukkig zaten er erg aardige mensen in onze groep die ons hielpen (zonder Engels).

's Avonds lekker echt Guiyangs gegeten met de vriend van Sylvia erbij (Josef). De volgende dag zijn we op aanraden van Sylvia en Josef naar het stadspark gegaan. Enorme bergen met een groot meer en tempels midden in de stad. Een oase van rust (voor zover dat kan in China). En er waren aapjes! In het wild! Zo leuk! Alleen jammer dat ze (ondanks de bordjes verboden te voederen) van de Chinezen van alles krijgen, zoals limonade, snoepjes, etc. We hebben er een keer wat van gezegd, maar dat leverde alleen verschrikte gezichten op. (een jongetje gooide met papieren pijltjes naar een aapje vanaf een meter afstand. Dat doet hij dus ook nooit meer!) Er was ook een dierentuin, waar we vol afgrijzen snel weer uit gerend zijn. Leeuwen, tijgers en panters in vreselijke omstandigheden.
Die avond namen Sylvia en Josef ons mee door allemaal kleine achteraf straatjes naar de hotpot plek van Guiyang. Hotpot is een soort fondue, maar dan met soep. Het was best lekker, maar vooral erg leuk! Op kleine krukjes, in een smoezelig lokaal, op een plek waar weinig westerlingen zullen komen. Gaaf!
Daarna zijn we op bezoek gegaan bij de nicht en vriend van Sylvia. Die zijn hun nieuwe huis aan het inrichten, in een enorm wooncomplex dat zo in Spanje of Italie zou kunnen staan. Compleet met fonteinen, Italiaanse balkonnetjes, en in pasteltinten gekleurde huizen. Mooi en groot! Wel vreselijk ingericht (met banken die de kringloopwinkel nog niet kwijt raakt en schilderijen van bloemboeketten, en een enorm, nep, boeket aan de muur) maar echt een gaaf huis. Haar ouders zullen erbij in komen wonen aangezien zij voor de baby zullen gaan zorgen, die er zal komen als ze getrouwd zijn. Het was echt enorme luxe voor Chinese begrippen. Hij (Sos) is een popi-jopie radio DJ met zo'n 2 miljoen luisteraars. Vandaar.

Om uit Guiyang weg te komen, konden we kiezen: 20 uur in de trein met kaartjes van ruim 100 euro(!!!) echt veel voor Chinese begrippen, of 2 uur vliegen. We kozen de laatste optie. Dat was nog een heel gedoe en koste flink wat tijd (ook van Sylvia!) maar uiteindelijk lukte het, alleen moesten we buisinessclass vliegen (voor 70 euro extra). Hebben we dus maar gedaan. Jammer genoeg bleek buisinessclass niet zoals we dachten. Het hele vliegtuig was namelijk bc! We dachten champie en grote luxe. Beetje balen.

Maar nu zijn we in Tai'an, om straks Tai'Shan te gaan beklimmen: de heiligste berg van China, voor zowel de Boedhisten als de Taoisten. We blijven op de top slapen om morgenochtend vroeg (op mijn verjaardag!) de beroemde zonsopgang te bekijken. Ik ben benieuwd.

Alles is dus nog steeds super, al hebben we wel wat ergernissen. Die gaan bijna altijd over geld. Je weet gewoon niet of je opgelicht wordt of niet. En dat is af en toe frustrend. Bijvoorbeeld: we namen in Guiyang een taxi naar het vliegveld. Eerst wilde hij de meter van de vorige klanten gewoon laten lopen (!!) maar toen we daar wat van zeiden zette hij hem goed. Oke. De rit was 30 yuen. We gaven 100 en hij gaf 40 terug. Wat klopt hier niet??!! Ik was hem en van alles goed zat, net als Arjan en we hebben stampij staan maken. Goede ook. Allemaal Chinezen eromheen. Die vinden het maar wat leuk als er een opschudding ergens is. Ik heb gedreigd zijn naam aan de politie door te geven en Arjan heeft de politie gehaald. Nou ja, politie. Een lullig knulletje met een helmpje op. Daar heb je dus ook niets aan. Uiteindelijk heeft hij ons nog 10 yuen terug gegeven, te weinig dus. Het bleek dat hij vond dat we ook voor zijn terugweg moesten betalen. Voor ons belachelijk, maar voor hetzelfde geld is het doodnormaal hier. Dat weten we dus niet.
Net als met andere prijzen. Op iedere hap eten die we naar binnen werken moeten we afdingen (bij wijze van spreken), vooral op straat. Ze rekenen ons standaard meer. En soms heb je er gewoon even geen zin in. We weten het ook niet. Misschien is een Chinsese peer wel echt 1 yuen.
In Guilin wilde ik een souvenir kopen, en die vrouw begon haar prijs op 85 yuen! Daar ben ik boos weggelopen. In Nanning heb ik het uiteindelijk gekocht: 2 voor 15yuen! Ze begon op 1 voor 30. Dat soort dingen. Erg frusterend soms.
En taxichauffeurs volgen ons gewoon om ons mee te nemen naar touristische attracties en hotels. Best grappig soms, maar soms ben je het (na 20 uur in de trein bijvoorbeeld) gewoon even zat. We hoeven maar een trein of bus uit te stappen en een cannonade van 'hello's' komt op ons af: 'hello, hello taxi? Taxi? Oke, oke!!' Zelfs als we naast de bus staan waar we mee reizen! Het klinkt erg, maar je moet ze bijna als vliegen van je af slaan.
En dan de hotels: de prijs die aan de muur hangt klopt sowieso niet. Maar wat dan wel? Deze kamer: ze begon op 180 (aan de muur hangt 280) en toen ik 150 zei, stemde ze heel snel in (ik had dus veel lager moeten gaan). Je weet het gewoon niet.
En niets is hetzelfde per stad. Prijzen voor water, eten, of de bus of taxi. Zelfs de kant van het warme water op de doucheknop verschilt! En een rood puntje zetten zit er niet in.
Verder is de ranzigheid soms frusterend. Alles wordt op straat gegooid en slechts een deel (dat geld oplevert) wordt opgeruimd. Rekening houden met anderen zit er niet in (midden in de nacht in de trein keihard gaan telefoneren of praten), roggelen op de vloer in een restaurant en stoppen voor een voetganger? Ze rijden ze liever aan dan de rem te gebruiken.
Het zijn dingen waar je tegenaan loopt en die soms gewoon even teveel worden.

Er zijn ook veel grappige dingen: 's avonds het licht van de taxi of bus uitdoen om benzine te besparen; kinderen met broekjes met een groot gat, zodat ze hun behoefte op straat kunnen doen; kinderen die je volgen en 'hello' roepen (die zijn dan wel leuk!); vreemden die je uitgebreid helpen (Arjan achterop de scooter om bij een bank te komen) of mensen die naar je toe komen als je aan het klooien bent met hoe en wat in het Chinees, om te vertalen.

De leuke, mooie, en geweldige dingen hebben gelukkig nog steeds de overhand!

Nu gaan we opschieten. De berg op! De 17e gaan we naar Beijing, de eindbestemming. En dan zit het er al weer bijna op! Nog even niet aan denken. Eerst op naar het volgende avontuur!

Veel liefs,
Arjan en Joziene