De laatste dagen

Weer thuis, achter mijn computer, in ons werkkamertje, schrijf ik het voorlopig laatste bericht. Wat hebben we een gewelidige reis gehad.
Maar voor ik weemoeidg terugblik, eerst de laatste paar dagen:

Zoals geschreven gingen we de dag voor mijn verjaardag de meest helige berg van China op. 6600 traptreden. Das best een hoop. Jammer genoeg hadden we in het dorp de bus de verkeerde kant op genomen, en in plaats van te beginnen bij de centrale wandelroute, kwamen we uit bij het 'bergbusstation'. Toen hebben we maar besloten om de eerste helft van de berg met de bus te gaan. Het tweede deel hebben we wel gelopen, dus nog steeds flink wat trappen. Hoe hoger we kwamen, hoe meer we met ons hoofd in wolken kwamen. Letterlijk. Best romantisch hoor, maar jammer genoeg komt er uit die wolken waar je je hoofd in steekt vaak regen. Te vaak.
Boven aangekomen bleek dat we in een soort skioord zaten, maar in plaatst van te skieen, werd overal (in de vele tempels en altaars) wierook gebrand. Dat geeft best een helige sfeer, maar er bestaat zoiets als teveel wierook. Blijkbaar denken de Chinezen dat als je maar enorme dikke vuurpijlachtige staven wierook brandt, en dan het liefst zoveel mogelijk tegelijk, het de goden gunstig zal stemmen. Een klein beschaafd staafje doesn't do the trick. Uitroken die goden, is geloof ik het doel.
Aldaar hebben we een hotelletje gezocht en toe na het inchecken (en mijn dutje) bleek dat handdoeken, zeep en andere typische hoteldingen niet included waren, hebben we onze spullen weer gepakt, ons geld teruggehaald en zijn we ergens anders heen gegaan. Na veel gezeur van ons om een handdoek kwamen ze eerst met een poetsdoek en een stuk zeep aan, waarna ik terug ben gegaan, herrie heb gemaakt en mijn geld terug heb gekregen. Toen kwamen ze met enorme badhanddoeken die doorgaans gebruikt worden als deken en die ook niet fris waren aan. Echt hoor. Ook bovenop een berg verwachten we iets voor ons geld! Gelukkig was het tweede hotel prima (voor 3 euro meer). Nadat we de boel hadden verkend en lekker hadden gegeten zijn we op tijd gaan slapen, want de volgende ochtend vroeg, 4:30uur, zouden we gewekt worden voor de famous zonsopgang. Slapen was lastig in het lawaaieruige hotel aangezien we een kamer naast een toilet hadden die blijkbaar gebruikt werd door de mensen zonder eigen badkamer (de geur kwam door de muur heen!) en de wake-up call waren ze ook even vergeten. Gelukkig hadden we onze eigen wekkers, dus op mijn verjaardag hebben we ons in alle vroegte, met veel pijn en moeite ons bed uit gesleept. En ondanks dat het goot, hoopten we toch nog iets te kunnen zien, net als vele Chinezen. Bij het hotel hebben we een Nikita-jas gehuurd (zo'n groen, lang, legerding), poncho (vuilniszak met gaten) eroverheen, en hup, die berg verder op. Het was hartstikke druk, en hartstikke nat. Het goot. Over zweefden wolken, wat best een mooi gezicht was, maar het belemmerde een beetje het zicht op de zonsopgang. Het zicht was op een gegeven moment niet meer dan 2 meter. Met andere woorden: we waren ontzettend vroeg opgestaan om door de mist te banjeren. Het was trouwens wel super gaaf en aangezien het mijn verjaardag was kon niets het meer verprutsen. En het werd beter. Niet het weer, maar wel de dag. We zijn nog even terug naar bed gegaan en daarna bleek dat Arjan de dag ervoor (toen ik mijn dutje deed) van alles voor me had geregeld. In het restaurant naast het hotel stonden ze ons op te wachten. We moesten mee naar buiten (in de regen) en werden naar het teras gebracht waar een tafeltje met plastic eroverheen, en een grote parasol die nu fungeerde als paraplu klaar stonden. Na plaats genomen te hebben kregen we lekkere thee en toen kwam de taart. Hij zag er plachtig uit, in de vorm van een hartje. Arjan had met een Engels prekende Chinese alles geregeld, en de taart zou een vruchtensalde zijn. Ze hadden het dus mooi opgemaakt en er zat een witte laag overheen. Lekker dacht ik, slagroom. Dus ik zet mijn vinger erin, en wat bleek het te zijn? ... Mayonaise. Over de heerlijke sappige perzik, watermeloen, appel, peer, tomaat(?!), komkommer enz. Arjan had goed geld betaald voor een mayonaise taart. Uit goed fatsoen hebben we toch nog een groot deel op gegeten, maar de rest van de dag hebben we een weeeig gevoel in onze maag gehouden! Arjan had een geweldig cadeau voor me gekocht, namelijk een MP4 speler! Ik heb nooit dat soort dingen, en nu ben ik dus helemaal hip. 4 gieg (ja, ik doe mee met de jargon) haarscherp beeld en geluid, en je kan er van alles mee. Echt super. Na nog wat te hebben rondgelopen op de top van de berg zijn we in de zeikregen maar naar beneden gelopen. Telkens als we mooi weer wilden, leek het ons niet gegunt deze vakantie.
Weer beneden hebben we dezelfde kamer als de keer ervoor gekregen, alleen nu met 50 yuen korting, aangezien de badkamer niet schoon was en we op onze trepen zijn gaan staan. Net zo makkelijk. 's Avonds zijn we Koreaans wezen eten, wat wel lekker was, maar een beetje dupieus. Kipvingers (letterlijk: de klauwen van een kip) zijn niet echt smaakvol (volgens Chinezen een delicatesse) en ook van de dingen die op een stokje kregen was de oorspronkelijke locatie bij het dier enigszins vaag. Nou ja, we hebben daar een tijd gezeten en weer eens gezien hoe Chinezen veel te dronken worden van die ranzige rijstwijn. Zo grappig: ze kunnen er echt niet tegen, maar overal waar je komt drinken ze het. En dan het liefst zo veel mogelijk. Tot ze lettrerlijk omvallen, vervelend worden en weggedragen moeten worden door vrienden. Er was ook nog flink wat herrie in de keuken, er werd met pannen gegooid en al. Dus entertainment genoeg!

De volgende dag zijn we voor de laatste keer met de trein gegaan, naar Beijing. Daar kwamen we 's avonds aan en we zijn maar gelijk door gegaan naar het Far East Hostel, waar ik vorig jaar een tijdje verbleven heb, waar we op de heenweg hebben geslapen en waar het altijd gezellig is op de courtyard. Zo ook nu.
Arjan was op een gegeven moment al naar bed, ik zat nog met iemand te praten en mijn biertje op te dirnken en verder was er niemand meer. Toen kwam er een meisje bij ons zitten met enorme pijn in haar gebit. Het was toen al rond 04:15 's nachts en ik wilde heel graag slapen. Zij kon niet slapen en wilde heel graag naar een ziekenhuis. Tja, wat doe je dan? Dus ik mee. De eerste hulp van het ziekenhuis lag helemaal vol met mensen op bedden met vreemde dingen en dan is blank zijn in dit land best fijn. We werden namelijk vrijwel gelijk meegenomen buitenlangs, straat over, ander gebouw door, binnenplaats over, naar een andere afdeling van het ziekenhuis, waar de lichten nog aangedaan moesten worden en de dokter uit zijn bed gehaald moest worden. Die man sprak het meisje aan de telefoon (Voctoria uit Engeland) en stuurde haar door. We hadden toen ook al een tijd zitten wachten, en ik vond het nogal raar dat hij diagnoses kon stellen door de telefoon. Dus ik heb geprotesteerd en toen mocht die arme dokter zich alsnog in zijn witte jas heisen om te komen kijken. Het was allemaal heel netjes geregeld trouwens, en in dit ziekenhuis heeft ze niets hoeven te betalen. Maar na gekeken te hebben stuurde hij ons alsnog door naar het kaakziekenhuis. Of zoiets. Wij erheen. Daar hebben ze geconstareed dat ze een wortelkanaal behandeling moest en na pijnstillers gekregen te hebben kon ze later terugkomen. Het viel dus allemaal wel mee en ook dit ziekenhuis was netjes en professioneel (tenminste, zo kwam het over). Uiteindelijk waren we rond 06:00uur weer terug. Gelukkig zaten er nog mensen te feesten, dus zijn we er maar bij gaan zitten. Uiteindelijk lag ik rond 07:00uur in bed. Fijn.

Aangezien je toch iets wilt zien ben ik de volgende dag bijtijds opgestaan en zijn we van alles gaan doen: pak regelen voor Arjan en naar de silkmarket. Dat is een gekkenhuis. Het si een enorm warenhuis met allemaal kleine winkeltjes erinOp elke verdieping hebben ze een 'thema' Zo is de kelder voor schoenen en tassen (lady, lady, bag, yes, real Gucci), de 1e voor merkkleding, en de 2e voor Chinsese zijde. Alles kun je er kopen. Ook souvenirs, thee, noem het maar op. Je wordt letterlijk zaakjes in getrokken, je moet een ernom gevecht leveren om een goede prijs te krijgen de verkopers schoppen stennis als je weg wilt lopen en en alleen kijken is er niet bij (look, look). Overal is geschreeuw om je heen, iedereen spreekt je aan en overal wordt je opgelicht. Zo ook ik: ik wilde wel een leuke jogging broek, dus ik kijken en ik kreeg een leuke aan. Afgedingt tot 15 euro (ik dacht dat het een of ander merk was) en ik was tevreden. Tot ik hem later weer aantrok: het was een H&M broek! Met een gaatje in de zijkant! Nou ja. Dat soort dingen overkomt je dus ook. Maar verder hebben we ook hele goede deals gemaakt en leuke en mooie dingen gekocht. Maar na een tijdje ben je het wel heel erg zat.
's Avonds zijn we met een groep uit gegaan. Eerst naar de meest fancy club zie ik ooit hebt gezien. Echt gaaf! Chique mensen, mooie lichtjes, stoelen, alles was glad en perfect. Zelf de muziek was leuk. Hij heet Vics en als je ooit in Beijing bent ga er heen! Daarna nog naar wat andere tenten in een enorme uitgaansstraat. Ook fancy en sfeervol. En gezellig met een hele bups mensen. Echt een superavond!
De volgende dag weer lekker rustig aan gedaan, naar een andere markt, ook erg leuk.'s Avonds met een hele groep uit eten. Zo fijn: er was een Nederlandse jongen bij die Chinees spreekt (Jimmy), dus hij weet wat we moeten bestellen. Heerlijk eten dus! Daarna weer gezellig in de courtyard gezeten en een keer op tijd naar bed, want de volgende dag was het vroeg dag. (6:20uur verzamelen)
Maandag zijn we de Chinese muur op gegaan. Het was dezelfde tour die ik vorige jaar heb gedaan: 10 kilometer lopen. Je wordt afgezet op een plek (Jingshalin of zoiets) en je wordt opgehaald op de volgende plek (Si Mai Tai). Volgens velen is dit de beste tour, dus Arjan moest dit ook meegemaakt hebben. We liepen met een hele groep mensen uit de hostel en dat was erg gezellig. En die muur, tja, wat kan ik zeggen, het blijft een adembenemend gezicht om hem te zien wegkronkelen in de bergen en het is gewoon een magisch gevoel om erop te lopen. Soms loop je ernaast omdat hij zo beschadigd is dat je er niet op kan lopen. Niet alles is gerenoveerd, gelukkig.
Het was bewolkter dan vorig jaar en daardoor ook minder zwaar. Maar het blijft een hele wandel/klim/afdaling. Terug naar de bus met de 'flying fox'. Zo'n tokkelbaan over een enorm meer. Erg leuk!
's Avonds zijn we met de groep waarmee we gelopen hadden gaan eten, hot pot. Het blijft heerlijk! Dat gaan we hier dus ook vaker doen. Net als in Guiyang bestelden we van alles (groente, vlees, vis) wat allemaal de soep in gaat tot het gaar is, en dan vis je het er weer uit. Lekker! En gezellig! Daarna natuurlijk weer tot iets te laat op de courtyard gezeten! Het lijkt eentonig, maar je ontmoet zo veel mensen daat dat het echt super is. Iedereen heeft een verhaal. Beijing is een soort verzamelpunt van mensen die ofwel de transsiberie express hebben gedaan en dus net uit Rusland/Mongolie komen. Of ze zijn (net als wij) net op reis door China geweest, of ze zijn aan het begin van een wereldreis ( een Nederlands echtpaar die alles hebben verkocht en opgezegd en voor 4 jaar aan het reizen zijn)of ze wonen is Beijing, of elders in China en zijn even met vakantie. Iedereen komt ergerns anders vandaan (wel heel weinig Chinezen of andere Aziaten, behalve Indiers) en heeft verhalen, ideeen, tips enz, enz. Het is echt erg leuk.
Dinsdag was het alweer onze laatste dag. We hebben fietsen gehuurd en zijn naar de oude stadsmuur gegaan, waar een galerie voor moderne (Chinese) kunst in zit (Red Gate Galery). Van vorig jaar wist ik dat dit erg de mooite waard was. Het was 41 graden die dag, dus echt hard gingen we niet. Maar we zijn nog maar even een coctailtje wezen drinken bij lake Huhai, nog een klein beetje shoppen (laatste cadeautjes) en een beetje meer verdwalen. Even ergens wat eten, en na Arja'n's pak te hebben opgehaald maar weer terug naar de courtyard. Daar hebben we met onze nieuwe, korte termijn vrienden onze laatste avond gevierd met rijstwijn (heeeerlijk) en biertjes.
En toen was het voorbij...

In het vliegtuig hadden we de meest rotte plekken ever. De middelste rij, de middelste 2 stoelen, tegen de toiletten aan. Daardoor konden onze stoelen niet ver naar achteren, die van de mensen voor ons wel... Bij de douane kregen we gelukkig geen gedoe en dus stonden we binnen afzienbare tijd weer op eigen bodem. Het avontuur was voorbij.

We hebben zo veel meegemaakt, gedaan, gezien. Het was echt heel erg bijzonder. Anders dan vorig jaar. Het is toch wel leuk om samen te reizen! Arjan heeft ook de smaak van China te pakken gekregen, dus wie weet hebben jullie over een tijdje een vakantie adresje in Beijing...

China is een geweldig land en backpacken door China is goed te doen en een super ervaring!

We hebben trouwens geen kaartjes meer verstuurd (als we er aan dachten konden we geen kaarten kopen en als we kaarten konden kopen dachten we er niet aan. Je kent het wel!) en hyves is geblokkeerd in China. Daar heb ik dus ook niet mee kunnen doen.
Bedankt voor alle lieve berichtjes op deze blog, maar ook voor de leuke smsjes, en emails. Echt super om jullie reacties te lezen en om van jullie te horen.

Hopelijk tot snel!

Veel liefs,
Arjan en Joziene